سوره واقعه آیات 27 الی 40

[ستاری Sattari]

وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ (27)
فِي سِدْرٍ مَّخْضُودٍ (28)
وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ (29)
وَظِلٍّ مَّمْدُودٍ (30)
وَمَاء مَّسْكُوبٍ (31)
وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ (32)
لَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ (33)
وَفُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ (34)
إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاء (35)
فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَاراً (36)
عُرُباً أَتْرَاباً (37)
لِّأَصْحَابِ الْيَمِينِ (38)
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِينَ (39)
وَثُلَّةٌ مِّنَ الْآخِرِينَ (40)

و ياران راست، چه هستند ياران راست.
در كنار درختان سدر بى خار.
و درختان موز كه ميوه هايش به صورت فشرده رويهم چيده.
و آبى ريزان (از آبشارها) .
و ميوه اى فراوان .
كه نه تمام مى شود و نه از مصرف آن جلوگيرى مى گردد.
و سايه اى پايدار.
و هم خوابگانى والا قدر.
كه ما آنان را به نوع خاصى آفريديم.
پس آنان را دوشيزه و باكره قرار داديم.
زنانى هم سن و سال و شوهر دوست.
(اين نعمت ها) براى اصحاب يمين است.
كه گروهى از امت هاى قبل.
وگروهى از امّت هاى بعدى هستند.
 « سِدر » درختى است كه سايه گسترده اى دارد.
« مخضود » گياهى كه تيغ آن شكسته وبى خار باشد.
« منضود » به معناى متراكم است، « مسكوب » يعنى ريزان همچون آبشار و
 « اتراب » يعنى همانند و هم سن وسال، مانند « ترائب » به معنى دنده هاى سينه كه مشابه يكديگرند.
« طلح » جمع «طلحه»، به معناى درخت موز است.
چنانكه در روايتى از حضرت على عليه السلام نيز به اين معنا آمده است. البتّه بعضى مفسّران، مراد از «طلح» را درخت امّ غيلان مى دانند كه همان درخت اقاقيا مى باشد كه داراى گلهاى بسيار خوشبو است.
گرچه « فُرُش » جمع «فراش» به زمين و مركب و تشك و فرش و تخت گفته شده و « مرفوعة » به معناى نفيس و گرانبها مى باشد، چنانكه پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: در بهشت فرش هايى از ابريشم با رنگ هاى گوناگون روى يكديگر قرار داده شده است. ولى ظاهراً مراد از «فُرش» در اينجا، همسران و هم خوابگان و مراد از «مرفوعة»، ارزشمند بودن آنان به خاطر عقل و كمال و جمال است، چنانكه به دنبال آن مى خوانيم: «انّا أنشأناهنّ اِنشاءً»
« عُرُب » جمع «عروب» به زنى گفته مى شود كه خندان و طنّاز و عاشق همسر و نسبت به او فروتن باشد.
«اصحاب اليمين» همان كسانى هستند كه در آيه 8 به «اصحاب الميمنة» ناميده شدند. از آنجا كه در قيامت نامه عمل خوبان را به دست راستشان مى دهند و اهل يُمن و سعادت شده اند، آنان را اصحاب يمين ناميده اند.
در روايتى مى خوانيم كه پيامبرصلى الله عليه وآله به امّ سلمه فرمود: خداوند پير زنان سفيد موى مؤمن را در قيامت به صورت دختركانى جوان و زيبا قرار مى دهد.
در پايان پاداش مقرّبان فرمود: «جزاء بما كانوا يعملون» تمام پاداشها و نعمت ها جزاى عملكرد آنان بود، ولى در اين آيات، پس از نعمت هايى كه براى اصحاب يمين بيان شد، جمله ى «جزاء بما كانوا» نيامده است، گويا همه اينها لطف الهى است.
نعمت هاى دنيوى آفاتى دارد؛ ولى در بهشت و نعمت هاى بهشتى هيچ نقص و آفتى نيست؛ مثلاً:
گياهش تيغ دارد، ولى گياه بهشت تيغ ندارد. «مخضود»
سايه اش موقّت است، ولى در بهشت سايه درخت ها دائمى است. «ظل ممدود»
ميوه هاى دنيا يا ناياب است يا موسمى، ولى در قيامت ميوه ها زياد و دائمى و در دسترس همه و بدون ضرر و زيان است. «كثيرة، لامقطوعة و لاممنوعة»
همسران در دنيا، گاهى متناسب نيستند، ولى در بهشت از هر جهت متناسبند، «أترابا» گاهى عاشق همسرشان نيستند، ولى در بهشت همه عاشقند، «عُرباً» گاهى بيوه هستند، ولى در بهشت همه باكره اند، «أبكارا» در يك كلام، همسران در قيامت، آفرينش جديدى دارند. «انشأناهن انشاءً»
چون انبياى گذشته زياد بودند، اوصياى آن ها نيز زياد بوده اند، لذا درباره ى تعداد مقرّبان فرمود: «ثلّة من الاوّلين و قليل من الاخرين» مقرّبان از ميان امت هاى گذشته بيش از مقرّبان اين امّت است.