تفسیر سوره یاسین آیات 65 الی 67

[ستاری Sattari]

تفسیر سوره یاسین آیات 65 الی 67

الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلَي أَفْوَاهِهِمْ وَتُكَلِّمُنَا أَيْدِيهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (65)

امروز بر دهانشان مُهر مى نهيم و دست هايشان با ما سخن مى گويند و پاهايشان به آن چه كسب كرده اند گواهى مى دهند.

: کیفیت نطق اعضاء، چگونه است؟ مفسران احتمالاتى داده اند:
 ۱ ـ خداوند در آن روز درک و شعور و قدرت سخن گفتن در یک، یک اعضا مى آفریند، و آنها به راستى سخن مى گویند، و چه جاى تعجب؟ همان کسى که این قدرت را در قطعه گوشتى به نام زبان یا مغز آدمى آفریده، مى تواند در سایر اعضاء نیز بیافریند.
 ۲ ـ آنها از درک و شعورى بهره مند نمى شوند، ولى خداوند آنها را به سخن گفتن وا مى دارد،
 ۳ ـ اعضاى بدن هر انسانى آثار اعمالى را که در تمام طول عمر انجام داده مسلماً با خود خواهد داشت
این تعبیر، در سخنان روزمره و تعبیرات ادبا، نیز فراوان است مثلاً مى گویند:
عَیْنُکَ تَشْهَدُ بِسَهَرِکَ:  چشمت گواه بى خوابى تو است !
یا مى گوئیم: الحِیْطانُ تَبْکِى عَلى صاحِبِ الدّارِ:  دیوارها بر صاحب این خانه گریه مى کنند !
شاعر فارسى نیز مى گوید:  رنگ رخساره خبر مى دهد از سرّ درون !
: هدايت پذيرى از قرآن، در انحصار قوم و نژاد خاصّى نيست. «لينذر مَن كان حيّاً»
: ذكر نام دست و پا از باب نمونه است، زيرا در آيات ديگر مى خوانيم كه گوش و چشم و دل نيز مورد سؤال قرار مى گيرند(اسرا ۳۶) و حتّى پوست گواهى مى دهد.(سجده ۲۰) به هر حال هر عضوى به آن چه عمل كرده گواهى مى دهد.

 

: نکات آیه
خداوند، سبب سوز و سبب ساز است. دهانى را كه وسيله سخن گفتن است مى بندد و دست و پا را وسيله ى سخن گفتن قرار مى دهد. « نختم على افواههم و تكلّمنا ايديهم و... ارجلهم »
- معاد، جسمانى است. « تكلّمنا ايديهم»
- در قيامت اعضاى بدن، تابع اراده انسان نيست. « تكلّمنا ايديهم و تشهد ارجلهم »
- قوى ترين گواه در دادگاه، اقرار و اعتراف عامل جرم است. « تشهد ارجلهم»
- اعضاى بدن داراى نوعى درك و شعورند كه مى توانند در قيامت شهادت دهند. « تكلّمنا ايديهم و تشهد ارجلهم»
: گواهى اعضا مربوط به کفار و مجرمان است،و گرنه مؤمنان، حسابشان روشن است،لذا در حدیثى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم:
 اعضاى پیکر انسان بر ضد مؤمن گواهى نمى دهد، بلکه گواهى بر ضد کسى مى دهد که فرمان عذاب بر او مسلم شده، و اما مؤمن نامه اعمالش را به دست راست او مى دهند


: وَلَوْ نَشَاء لَطَمَسْنَا عَلَي أَعْيُنِهِمْ فَاسْتَبَقُوا الصِّرَاطَ فَأَنَّي يُبْصِرُونَ (66)
وَلَوْ نَشَاء لَمَسَخْنَاهُمْ عَلَي مَكَانَتِهِمْ فَمَا اسْتَطَاعُوا مُضِيّاً وَلَا يَرْجِعُونَ (67)

و اگر بخواهيم فروغ ديدگانشان را محو مى كنيم، پس آنگاه كه در راه سبقت مى گيرند، چگونه خواهند ديد؟
و اگر بخواهيم آنان را در جاى خود مسخ مى كنيم (و به مجسّمه هايى بى روح مبدّل مى سازيم،) به گونه اى كه نه بتوانند به راه خود ادامه دهند و نه بر گردند.

 فكر نكنيد آن چه داريد بايد داشته باشيد يا جاودانه خواهيد داشت، از قهر و غضب الهى و تغيير نعمت ها غافل نباشيد. «لو نشاء طمسنا»
.

- علاج واقعه را قبل از وقوع بايد كرد. قبل از نزول عذاب بايد از لجاجت دست برداشت. « لو نشاء... لو نشاء...»
- هر مكانى مى تواند ظرف قهر خدا باشد. « على مكانتهم»
- قهر خدا كه آمد احدى توان تحمّل ندارد. « فما استطاعوا...»
- سنّت خداوند، آزاد گذاشتن انسان ها است تا از راه ديدن و شنيدن حقايق ايمان بياورند، نه آنكه از طريق قهر و اجبار و فشار ايمان آورند. « لو نشاء لمسخناهم» (حرف «لَو» نشانه آن است كه سنّت خداوند، مسخ و زمين گير كردن مردم نيست.)