سوره واقعه آیات 1 الی 6

[ستاری Sattari]

سوره واقعه آیات 1 الی 6

۱ - إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ
۲ - لَیْسَ لِوَقْعَتِها کاذِبَةٌ
۳ - خافِضَةٌ رافِعَةٌ
۴ - إِذا رُجَّتِ الأَرْضُ رَجّاً
۵ - وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسّاً
۶ - فَکانَتْ هَباءً مُنْبَثّاً

۱ ـ هنگامى که واقعه عظیم (قیامت) واقع شود.
۲ ـ هیچ کس نمى تواند آن را انکار کند!
۳ ـ (این واقعه) گروهى را پائین مى آورد و گروهى را بالا مى برد!
۴ ـ در آن هنگام که زمین به شدت به لرزه در مى آید.
۵ ـ و کوهها در هم کوبیده مى شود.
۶ ـ و به صورت غبار پراکنده در مى آید.

واقعه عظیم!
مسائل مربوط به قیامت، در قرآن مجید معمولاً با ذکر حوادث عظیم و انقلابى و کوبنده در آغاز آن توأم است،

واقِعَة  به صورت سربسته، اشاره به مسأله رستاخیز است، و از آنجا که وقوعش حتمى است، از آن تعبیر به  واقعه  شده، و حتى بعضى آن را یکى از نامهاى قیامت شمرده اند
.
واژه  کاذِبَة  را در اینجا بعضى به معنى مصدرى گرفته اند، اشاره به این که:
وقوع قیامت آنچنان ظاهر و آشکار خواهد بود که هیچ گونه جاى تکذیب و گفتگو ندارد،
 بعضى نیز آن را به معنى ظاهریش که اسم فاعل است تفسیرکرده اند، و گفته اند: در برابر وقوع رستاخیز، تکذیب کننده اى وجود نخواهد داشت

به هر حال، رستاخیز نه تنها با دگرگونى کائنات توأم است، بلکه انسانها هم دگرگون مى شوند، همان گونه که در آیه بعد مى فرماید:  گروهى را پائین مى آورد و گروهى را بالا مى برد ! (خافِضَةٌ رافِعَةٌ)

در روایتى از امام على بن الحسین (علیهما السلام) مى خوانیم: که در تفسیر این آیه فرمود:  خافِضَةٌ : خَفَضَتْ وَ اللّهِ بِأَعْداءِ اللّهِ فِى النّارِ،  رافِعَةٌ : رَفَعَتْ وَ اللّهِ أَوْلِیاءَ اللّهِ إِلَى الْجَنَّةِ:  رستاخیز  خافضه  است; چرا که به خدا سوگند دشمنان خدا را در آتش ساقط مى کند، و  رافعه  است; چرا که به خدا سوگند اولیاء الله را به بهشت بالا مى برد !
آنگاه، به توصیف بیشترى در این زمینه پرداخته مى گوید:  این در هنگامى است که زمین به شدت به لرزه درآید (إِذا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجّاً).

این زلزله به قدرى عظیم و شدید است که،  کوهها در هم کوبیده و خرد مى شود  (وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسّاً).

و به صورت غبار پراکنده اى در مى آید  (فَکانَتْ هَباءً مُنْبَثّاً).
 رُجَّت  از ماده  رج  (بر وزن حج) به معنى  حرکت دادن شدید  است و  رَجْرَجَة  به  اضطراب  گفته مى شود.
 بُسَّت  از ماده  بس  (بر وزن حج) در اصل به معنى  نرم کردن آرد به وسیله آب  است.
 هَباء  به معنى  غبار  است و  مُنْبَث  به معنى  پراکنده ، بعضى گفته اند:  هَباء  آن غبارهاى بسیار کوچکى است که در فضا معلق است و در حال عادى دیده نمى شود، مگر زمانى که نور آفتاب از روزنه اى به درون محل تاریکى بتابد.
اکنون، باید اندیشید: آن زلزله و انفجار تا چه حد سنگین است که، مى تواند کوههاى عظیم را که در صلابت و استحکام ضرب المثل اند، آنچنان متلاشى کند که، تبدیل به غبار پراکنده کند، و فریادى که از این انفجار عظیم برمى خیزد از آن هم وحشتناکتر است.