تفسیر سوره یاسین آیات 55 الی 58

[ستاری Sattari]

تفسیر سوره یاسین آیات 55 الی 58

: صْحَابَ الْجَنَّةِ الْيَوْمَ فِي شُغُلٍ فَاكِهُونَ (55)
هُمْ وَأَزْوَاجُهُمْ فِي ظِلَالٍ عَلَي الْأَرَائِكِ مُتَّكِؤُونَ (56)
لَهُمْ فِيهَا فَاكِهَةٌ وَلَهُم مَّا يَدَّعُونَ (57)
سَلَامٌ قَوْلاً مِن رَّبٍّ رَّحِيمٍ (58)

بى شك اهل بهشت در آن روز به خوشى مشغولند.
آنان و همسرانشان در زير سايه ها بر تخت هاى زينتى تكيه مى زنند.
در آن جا (هر گونه) ميوه براى آنان مهيّا است و هر آن چه بخواهند برايشان موجود است.
سلام، سخن پروردگار مهربان به آنان است.«شُغُل» به معناى امرى است كه انسان را به خود مشغول كند.
 «فاكهون» از «فكاهة» به معناى سخن مسرّت آميز است.
«ارائك» جمع «اريكة» به معناى تخت مزيّن در حجله عروس است.
در بهشت از هر سو سلام است؛
خداوند به آنان سلام مى كند: «سلام قولا من ربّ رحيم»
فرشتگان سلام مى كنند: «والمل…
طبع شعر از سوى خداوند است. «و ما علّمناه الشعر»
هر علمى براى هر كس سزاوار نيست. «و ما ينبغى له»
: يكى از تهمت هايى كه به پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله مى زدند، علاوه بر ساحر و مجنون و كاهن بودن، تهمت شاعر بودن بود، در حالى كه:
شعر بر خاسته از تخيل است، بر خلاف وحى.
شعر بر خاسته از عواطف و احساسات است، بر خلاف وحى.
شعر آميخته با اغراق است، بر خلاف وحى.
گرچه قرآن داراى جملاتِ موزون و مقطّع همچون شعر است، امّا عنصر اصلى شعر كه تخيّل است، در قرآن راهى ندارد.
 قرآن، جز ذكر نيست. «اِن هو الاّ ذكر»
 ذكر قدرت و قهر خدا،
ياد الطاف و نعمت هاى او،
 ياد عفو و مغفرت او،
 ياد سنّت ها و قوانين او،
 ياد  انبيا و اوصيا و اولياى او،
 يادى از تاريخ هاى پر عبرت،
يادى از  عوامل عزّت و سقوط امّتها
يادى از نيكوكاران و هدايت شدگان،
يادى از تبه كاران و كافران و فاسقان و مجرمان و ستمگران و عاقبت آنان،
يادى از اخلاص ها، ايثارها، شجاعت ها، انفاق ها، صبرها و پايان نيك آن،
يادى از قتل ها، شكنجه ها، اذيّت ها، تهمت ها، تحقيرها، حقّ كشى ها و به استضعاف كشيدن ها و عاقبت شوم مستكبران،
يادى از اوامر و نواهى و مواعظ و حكمت ها،
يادى از آفريده هاى آسمانى و زمينى و دريايى،
يادى از آينده تاريخ و پيروزى حكومت حقّ و پر شدن جهان از عدل و داد و محكوميّت ظلم و ستم،
يادى از برزخ و معاد و حوادث قبل از قيامت و چگونگى صحنه هاى قيامت و خطرات دوزخ و نعمت هاى بهشتى.
آرى، تمام قرآن به نحوى تذكّر و يادآورى است. « اِن هو الاّ ذكر »
i: و لذا، یکى از پنج چیزى را که پیامبر(صلى الله علیه وآله) به  ابوذر  توصیه فرمود همین بود که دوران جوانى را قبل از پیرى،
غنیمت بشمار:
 پنج چیز را قبل از پنج چیز غنیمت بشمر،
 جوانیت را قبل از پیرى،
 سلامتت را قبل از بیمارى،
 و بى نیازیت را قبل از فقر،
فراغت خاطر را قبل از گرفتارى
و زندگیت را قبل از مرگ
: این نکته نیز، قابل توجه است که: در یک جا مى گوید:  زبانهاى آنها گواهى مى دهد (مانند آیه سوره نور) و در آیات مورد بحث مى فرماید:  ما مهر بر زبانشان مى نهیم .
ممکن است، این تعبیر به خاطر آن باشد که: نخست بر زبان آدمى مهر نهاده مى شود و اعضاى او به سخن در مى آیند،
 هنگامى که او شهادت اعضاء را مى بیند زبانش باز مى شود، و چون جاى انکار نیست زبان نیز اعتراف مى کند.
.
این احتمال نیز، وجود دارد که: منظور از شهادت زبان تکلم معمولى نباشد، بلکه، تکلمى همچون تکلم سایر اعضاء، از درونش بر خیزد نه از برون!